Ik voelde me de afgelopen dagen niet fit. Begon met een kuchje en eindigde met 3 dagen hoofdpijn. En een soort hoofdpijn die me echt tot nietsdoen heeft gedwongen. Gisteren heb ik helemaal niets gedaan. En daar voelde ik me dan toch een beetje schuldig over. Want er is nog zoveel te doen.

 

Of eigenlijk, ik MOET nog zoveel doen van mezelf. In het huishouden, in mijn praktijk, de administratie, foto albums maken, rondom het huis, naar buiten met de kids, huiswerk maken met de kids, of ze aansturen hierin, koken, boodschappen doen, mensen bellen, appen of een kaartje sturen, gedichten schrijven, cadeautjes bestellen voor sinterklaas, bedenken wat we met de kerst willen doen, mijn website is nog in de maak en ga zo maar even door.

Herken jij dat misschien?

 

En zo liep ik vanmorgen een rondje door de Uithof en ging ik in gesprek met mezelf. Wat maakt dat ik niet liefdevol mezelf een knuffel kan geven en mezelf beterschap kan wensen. Zoals je dat ook bij je gezin, vrienden en familie (eigenlijk bij ieder ander) doet. Ja er wordt soms aan me getrokken, 3 kids en een man, en het was zaterdag, prachtig weer ook nog. Maar zij geven mij niet dat gevoel van schuld, dat zit in mij. Ik doe dat mezelf aan.

 

Mijn verantwoordelijkheidsgevoel in combinatie met mijn, bij mezelf, opgelegde normen en waarden maken dat ik me schuldig voel. Ik faal in het afwerken van het to-do lijstje. En dat gevoel brengt me niet veel, eigenlijk helemaal niets. Schuldgevoel is ook een manier van leren. Schuldgevoel gaat altijd over het verleden. En zoals ook jij weet: het verleden is voorbij.

 

Dus ik geef mezelf die knuffel en geniet extra van het feit dat de hoofdpijn bijna weg is en ik hier mag lopen in de natuur, in het zonnetje. Uit het donker naar het licht..