Toen in 2011 mijn broer door suïcide overleed werd dit een heel ander rouwproces. Het was een traumatische ervaring om hem te identificeren in het bijzijn van politie. Voordat ik aan het rouwproces toe kwam moest ik dit eerst verwerken. Dat heeft best wel even geduurd. Ik moest eerst een hoop gevoelens, zoals een gevoel van schuld, machteloosheid, boosheid en ook zelfverwijt verwerken. Dit uitte zich ook in lichamelijke klachten, ik was vaak moe, onrustig en mijn lichaam was flink gespannen. Na het doorlopen van bovengenoemde verschillende gevoelens kwam ik pas toe aan het voelen en ervaren van de pijn door het verlies van mijn broer. En nog steeds, 9 jaar later, ben ik bezig met dit proces, er is geen eindpunt en ook dat is oké. Ik kan soms heel verdrietig zijn, maar ook intens dankbaar als ik aan hem denk. En vandaag denk ik een beetje extra aan hem, het is nu 9 jaar geleden.

Mijn vader overleed op kerstavond in 2014 ineens zonder aanleiding vooraf. De wereld stond weer stil. Alleen ging het deze keer allemaal veel anders. Ik kon nog even knuffelen met papa, hij voelde nog warm. Ik mocht hem wassen en aankleden. Ik kon zo vaak ik wilde bij hem zijn in het rouwcentrum. Er kwamen zoveel mensen naar de afscheidsdienst om hem de laatste eer te bewijzen en om ons te steunen. Dit heb ik bij het afscheid van mijn broer allemaal niet ervaren omdat er voor hem geen dienst was. Het trauma wat ik bij mijn broer moest verwerken was er niet en dit maakte het rouwproces nog steeds niet makkelijk maar zeker een een stuk aangenamer.