Toen ik een klein meisje was vond ik het een heel bijzondere bloem, want zo vaak zag ik ze niet. Wel de madeliefjes, oh in overvloed, tot de grasmaaier langs kwam…. Maar voordat dat gebeurde zat ik regelmatig in het gras om armbandjes, kroontjes en kettingen te maken van de lieflijke witte bloempjes. Met je nagel een klein streepje drukken in het steeltje, dan boven en onder dit streepje naar elkaar toe drukken zodat het volgende bloempje erin geschoven kon worden. Met dan af en toe een boterbloempje ertussen door, geweldig vond ik dit.

 

De neiging is er nog steeds hoor, wanneer ik een grasveld met madeliefjes erin zie, wil ik het liefst gaan zitten en freubelen. Naast deze mooie grote magnifieke hooglander durfde ik het toch niet helemaal aan. Maar zodra de zon de grasvelden weer gedroogd heeft, haal ik mijn nichtje op en gaan we spelen in het park, op het gras.

 

Nieuwe herinneringen maken